Władysław Lubaś, Osobliwości językowe poezji Ignacego Krasickiego, Kraków1992, 99 s.

seria: Prace Instytutu Języka Polskiego PAN nr 77

[fragment Wstępu]

Książka o językowych osobliwościach mowy poetyckiej (tekstów wierszy) Ignacego Krasickiego wyszła spod pióra językoznawcy, co jest widoczne przede wszystkim w metodzie przedstawiania i interpretacji faktów filologicznych. Najogólniej metodę tę można by nazwać funkcjonalną, to znaczy taką, której celem jest zawsze, albo prawie zawsze, wskazywanie na rolę jakiegoś składnika języka (głoski, wyrazu, zdania, frazeologizmu itp.) w budowie wiersza. Autor rozprawy nie stroni przy tym od rozważań  typowo historycznojęzykowych, gramatycznych, leksykologicznych i stylistycznych, ale tylko po to, aby fakty językowe  charakterystyczne  dla języka  literackiego  2. połowy XVIII w. dobrze, lub w miarę dobrze, zinterpretować, schronologizować, nierzadko ustalić ich proweniencję piśmienniczą i komunikacyjną, a następnie określić ich funkcję w języku poetyckim największego pisarza epoki stanisławowskiej, a może nawet jednego z największych polskich poetów. Drugą cechą językoznawczej metody opisu tekstów Krasickiego jest wyjście od osobliwości językowych ich autora i szukanie dla nich miejsca w stylu, w kompozycji, gatunku wiersza, a nie tylko ilustracja tezy "zewnętrznej", przyjętej na podstawie wiadomości o epoce, biografii pisarza lub na podstawie utartych i zakorzenionych w nauce poglądów nawet wybitnych badaczy twórczości pisarskiej Księcia Biskupa Warmińskiego (...)