Wacław Twardzik, O uważniejszym aniżeli dotychmiast tekstu staropolskiego czytaniu i jakie z niego pożytki płyną rozprawa śliczna i podziwienia godna, Kraków 1997, 96 s.

Członek albo rozdzielenie pierwsze [fragmenty]

Naprzód niech mi zza grobu wybaczy moje zuchwalstwo znamienity ów mąż Maciej Wirzbięta, od którego przywłaszczam sobie końcową część jego tytułu,  jaką ozdobiłem moją rozprawę, alem nie dla żadnego płochego zamiaru to uczynił, lecz jedynie  bym przez staropolski wdzięk swojego tytułu przyciągnął zaciekawienie czytelnika tym, o czym mu poniżej chcę opowiedzieć (…)

Przystępując do zreferowania  sprawy, o której chcę tutaj opowiedzieć, winienem uprzedzić czytelnika, że wszyscy moi wielcy poprzednicy, którzy się ortografią staropolską zajmowali, czemu wyraz w osobnych syntetycznych ujęciach dali, o tym problemie, o którym poniżej milczą, czy go uznali za niegodny uwagi, czy nie dostrzegli, nie wiem. A właśnie jednej  z właściwości staropolskiej ortografii i różnorakich a ważnych konsekwencji tej właściwości tyczyć będzie moja opowieść. Dopiero znamienici autorzy obowiązujących do dziś, acz wydanych ponad czterdzieści lat temu Zasad wydawania tekstów staropolskich, najkompetentniejsze i najbardziej doborowe tamtymi laty grono polskich językoznawców i edytorów, wpośród innych przepisów wydawniczych dają i taki:

Jeżeli zabytek nie oznacza przyimka k oraz przyimków s, z, i w przed wyrazami lub rdzeniami rozpoczynającymi się od k, s, ś, sz, z, ź, ż, w, uzupełniamy przyimek lub przedrostek w nawiasach kątowych (…)

Po długich deliberacjach i wahaniach, jakiem nad transkrypcją Rozmyślania przemyskiego przebył, postanowiłem się jednak o owo  „nie oznacza” i „uzupełniamy (…) w nawiasach kątowych” z autorami Zasad wydawania wadzić i, uprzedzając  konkluzję, podjąć się z całą stanowczością i zuchwalstwem próby dowodu, że nie może nie oznaczać  i że nie tylko w odniesieniu do wymienionych przez nich przyimków i przedrostków oznacza, i bronić jej jak niepodległości (…)

[Wacław Twardzik, Kraków 1996-1997]