Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Część 1: Odapelatywne nazwy osobowe, opracowała Aleksandra Cieślikowa przy współudziale Janiny Szymowej i Kazimierza Rymuta, Kraków 2000, XXVIII + 380 s.

[fragmenty Przedmowy do Słownika motywacyjno-etymologicznego staropolskich nazw osobowych i Wstępu do części I]

Oddany do rąk czytelników Słownik etymologiczno-motywacyjny pozostaje w integralnym związku ze Słownikiem staropolskich nazw osobowych, gdyż stanowi interpretację etymologiczną i słowotwórczą zawartego tam materiału. (...) Nazwy osobowe pochodzące od apelatywów stanowią  najliczniejszą i najstarszą (dziedzictwo prasłowiańskie) grupę wśród nazw osobowych okresu średniowiecza. W prasłowiańszczyźnie istniały imiona i przezwiska. Imiona były nadawane wedle modelu życzeniowego (można go nazywać optatywno-magicznym) przez osoby najbliższe lub do tego upoważnione z racji funkcji (akt illokucji). Przezwiska były i są tworzone wedle modelu konstatującego cechy charakterystyczne nazywanego. Cechy lub właściwość może być wyrażona przez predykaty właściwe (przymiotniki biały, czarny, goły, łysy, mały), a także przez formy oparte na przymiotnikach i tworzące nazwy nosiciela cechy, podmiotu cechy orzekanej: Dobrota, Małota. Nosiciela cechy, stanu, właściwości charakteryzują też derywaty odczasownikowe, np. Chrapek, Kicała, lub metafory, np. Ryba 'milczy jak ryba', a może też metonimie, jak Bob, np. 'wróży przy pomocy bobu, uprawia bób'.(...)