Słowiańska onomastyka. Encyklopedia, tom II, pod red. Ewy Rzetelskiej-Feleszko i Aleksandry Cieślikowej przy współudziale Jerzego Dumy, Warszawa-Kraków 2003, XXIV + 616 s.

[fragment Wprowadzenia]

Do rąk Czytelników  zainteresowanych pochodzeniem nazw ludzi - imion i nazwisk, nazwami obiektów geograficznych - zwłaszcza wsi i miast, a także nazwami zwierząt i najróżniejszych wytworów cywilizacji, oddajemy pierwszy syntetyczny opis nazw własnych, istniejących dziś lub powstałych w odległej przeszłości na ziemiach obecnych krajów słowiańskich.  Przez kraje słowiańskie rozumiemy te kraje, w których większość ludności mówi którymś z języków należących do grupy słowiańskiej, a język słowiański jest oficjalnym językiem państwowym. Pojęcie Słowiańszczyzny nawiązuje więc przede wszystkim do historycznej wspólnoty językowej. Po rozprzestrzenieniu się Słowian z wspólnej praojczyzny na szerokie obszary środkowej, wschodniej i południowej Europy ich historia i kultura uległa daleko idącym zmianom. Nasza dwutomowa synteza "Słowiańska onomastyka. Encyklopedia" uwzględnia - w zakresie nazewnictwa - zarówno wspólne dziedzictwo narodów słowiańskich, jak i to wszystko, co uległo przemianom i wzbogaceniu w toku dziejów. Kraje zachodniej części Słowiańszczyzny - to Polska, Czechy, Słowacja oraz Słowianie, którzy żyją obecnie lub w przeszłości żyli na terenie Niemiec. Wschodnia część Słowiańszczyzny - to Rosja, Ukraina i Białoruś. Kraje  części południowej - to Bułgaria, Macedonia, Serbia, Chorwacja i Słowenia. Niewielkie słowiańskie mniejszości zamieszkują także  (lub zamieszkiwały w przeszłości) obszary Grecji, Rumunii, Węgier, Austrii, Włoch, Litwy i Finlandii. Są to już jednak kraje niesłowiańskie, a ich onomastyka nie znalazła się w obecnym opracowaniu (...)

"Słowiańska onomastyka. Encyklopedia"  wydawana jest w 2 tomach. Tom I zawiera "Wprowadzenie" (także w języku niemieckim i angielskim"), artykuł wstępny Rudolfa Sramka, wykaz autorów w tomie I, zestawienie literatury cytowanej w tomie I, wykaz skrótów oraz część zasadniczą, obejmującą hasła problemowe. Tom ten zamyka "Antroponimia". Działy omawiające toponimię (z hydronimią  i oronimią, a także urbanonimią) zostaną zamieszczone w tomie  II. Na końcu tomu II znajdzie się również bibliografia oraz indeks terminów (...)